**
ผมมองตามร่างสูงที่เปิดลิ้นชักอีกครั้ง
พร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างมาอมไว้ในปาก ก่อนจะยกแก้วน้ำที่วางไว้ที่มุมนึงขึ้นดื่ม
ผมไม่ได้อินโนเช็นขนาดที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ร่างกายผมสั่งให้หนี
แต่ก็ทำได้ยากเพราะข้อมือที่ถูกล๊อคอยู่เช่นนี้
ผมพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากกุญแจมือบ้าๆนี่ด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่มันก็ไม่เป็นผล
ซ้ำยังเกิดริ้วรอยแดงขึ้นรอบๆข้อมือตัวเองอีก
ผมเริ่มสะอื้นด้วยความหวาดกลัวเมื่อคนตรงหน้าหันมาที่ผมด้วยใบหน้าที่แสนชั่วร้าย
ก่อนที่เอวของผมจะถูกรวบเข้าไปหากายแกร่ง
ริมฝีปากหนาเข้าฉกบดเบียดลงมาที่ริมฝีปากผมอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับมืออีกข้างที่บีบบังคับให้ผมเปิดปากออก จนลิ้นร้อนส่งเข้ามาภายในโพรงปาก
ผมรับรู้ถึงเม็ดยาเม็ดเล็กๆที่ไหลลงลำคอไปพร้อมกับน้ำบางส่วน จนผมสำลัก
ผมผลักไสร่างสูงออกแต่เขาก็ไม่ยอม
ซ้ำยังบดเบียดลิ้นร้อนเข้ามากวาดต้อนจนผมแทบจะขาดอากาศหายใจ
“แค่ก
แค่ก ฮึก ….แค่กๆ”
ผมทั้งสำลักทั้งร้องไห้
ในเวลานี้ และหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
เรี่ยวแรงผมเริ่มจะหายไปทีละน้อย เมื่อความร้อนรุ่มเห่อขึ้นมาภายในกายผม
“ขอร้อง ฮืออ..ผมทำไม่ได้…”
ผมอ้อนวอนเค้าเสียงแผ่วเบา แต่รอยยิ้มร้ายตรงมุมปากของอีกฝ่ายกลับยังคงอยู่
พร้อมกับที่เจ้าตัวชะโงกหน้าเข้ามาเงยคางของผมขึ้นสบตากับเขา
“นายทำแน่
แทฮยอง ”
คุณจองกุกลากฝ่ามือไปตามลำคอผ่าลงไปยังหน้าอกและท้องแบนราบก่อนจะปลดตะขอกางเกงของผมออกอย่างง่ายดายแล้วกระชากมันออกจากตัวจนผมหงายลงไปกองกับพื้น
จนเสียงกุญแจมือดังกระทบกัน ไม่นานคุณจองกุกก็ตามมาคร่อมร่างของผมที่พื้นอีกรอบ
“อ๊า ….ไม่นะ…เอาออกไปๆ..ฮืออ ”
ผมร้องออกมาสุดเสียงเมื่อสิ่งแปลกปลอมขนาดย่อมผลุบหายเข้าไปภายในช่องทางร้อนชื้นของผม
ก่อนที่คนตัวสูงจะผละออกไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม
พร้อมสแยะยิ้มออกมาแลบลิ้นเลียวนรอบริมฝีปากตัวเอง
ผมพยายามลุกขึ้นนั่งและถอยให้ห่างจากตัวเขาให้ไกลที่สุดแต่ก็เท่านั้น เพราะสิ่งแปลกปลอมที่สั่นครืดคราดอยู่ภายใน
และ กุญแจ่มือที่ล๊อกผมไว้กับเก้าอี้ทำงาน
“มาดูกันดีกว่า
ว่านายจะทนไปได้สักกี่น้ำกันเชียว หึหึหึ”
ผมมองร่างสูงของคุณจองกุกด้วยแววตาพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา
ก่อนจะยกมือกอดตัวเอง ถึงแม้ร่างกายจะร้อนรุ่มแต่ผมก็ไม่อยากทำผิดต่อคนที่ผมรักอีกเป็นครั้งที่สอง
ครืด!
เสียงเจ้ามอเตอร์เครื่องน้อยที่ร่างสูงบังคับ
สั่นแรงขึ้นมาอีกตามระดับที่คุณจองกุกกดเมื่อครู่
ผมกัดริมฝีปากแน่นพยายามไม่ส่งเสียงน่าอายออกมา
“อึก”
“ฮัลโหลแจ๊คสัน
เข้ามาหาฉันหน่อยมีงานจะให้ทำ”
ผมเห็นคุณจองกุกกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานออกหาใครสักคน
เพียงไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
พร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามาแต่ผมไม่โอกาศได้เห็นส่วนหนึ่งเพราะโต๊ะทำงานที่สูงจนมิด
และร่างสูงของคุณจองกุกนั่งหันหลังให้กับประตู เขาปรายตามองผมพร้อมกับยกยิ้มอีกครั้ง
ต้นขาแกร่งแยกออกจากกันเป็นองศาจนผมต้องเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย
เมื่อสิ่งที่ตื่นตัวอยู่มันดุนดันเนื้อผ้าสีขาวจนนูนขึ้น
ครืด ครืด
แรงสั่นภายในตัวผมแรงขึ้นตามลำดับทำให้ผมหอบจนตัวโยน
ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงไว้ไม่อยากให้ใครที่มาใหม่ได้ยิน
“จับตาดู มิน
ยุนกิเอาไว้ให้ดี”
สายตาคมจดจ้องมาที่ผมเหมือนจะสั่งให้ผมเข้าไปหาเขาถ้ายังไม่มาเขาเองก็พร้อมที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจเขา
ทันที
“จัดการจัดฉากสักหน่อย
…เอาแค่..เบาๆ”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
ผมส่ายหัวไม่ยอมทั้งที่ยังปิดปากตัวเองไว้แน่น
“ครับนาย”
ผมได้ยินเสียงตอบรับ
ทำให้ต้องรนรานเข้าหาร่างสูงที่ยังคงนั่งอ้าขากว้างอยู่แบบนั้น
คุณจองกุกมองผมอย่างผู้ชนะ
ผมส่งมืออันสั่นเทาข้างขวาเข้าไปจับตัวตนของอีกฝ่ายช้าๆ
ก่อนจะค่อยๆก้มลง และดูเหมือนจะไม่ทันใจอีกฝ่าย จนมือใหญ่ส่งแรงมากำเส้นผมของผมไว้แน่นก่อนจะออกแรงจิกและกดลงไปหน้าหว่างขาของตน
“ทำซะ
หรืออยากให้ลูกน้องฉันรู้ก็เอาเลย นายได้ดังบนโลกโซเชียลแน่!”
เสียงกระซิบแผ่วเบาริมใบหูทำให้ผมจำต้องอ้าปากรับสิ่งนั้นเข้ามาอย่างเสียมิได้
ทั้งที่ในใจอยากจะกรี๊ดร้องออกมา อยากจะวิ่งหนีให้สุดขอบฟ้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
ผมได้ยินเสียงลูกน้องของเขาถามขึ้น
ก่อนที่แรงสั่นจากช่องทางด้านหลังจะแรงขึ้นอีกครั้งจนผมเผลอดูดดึงตัวตนของเขาเอาไว้จนแน่นปากไปหมด
ความร้อนรุ่มภายในกายเห่อขึ้นอย่างเสียมิได้
“เปล่า…นายออกไปได้แล้ว …รอฟังคำสั่งจากฉันดีดีละ อ้อ ล๊อคห้องให้ฉันด้วย”
ผมได้ยินคุณจองกุกสั่งงานครั้งสุดท้าย
ก่อนที่กายสูงใหญ่จะเอนพิงพนักเก้าอี้ พร้อมๆกับที่หัวสมองผมโล่ง ผมจัดการส่วนนั้นอย่างกระหาย
แม้ภายในใจปฎิเสธแทบตาย แต่ร่างกายผมมันไม่ฟัง
ผมส่งลิ้น
ดูดดุนไปยังส่วนปลายใช้มือข้างขวาที่ว่างรูดรั้งไปด้วย และพยายามคิดซะว่ามันเป็นของคนรักของผม..ใช่ผมพยายามคิด…
“ใช่ แบบนั้นแหละ …”
เสียงทุ้มครางอื้ออึง
ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด พร้อมกับแรงสั่นที่เพิ่มมากขึ้นจากเจ้ามอเตอร์ตัวน้อยที่ยังคงค้างอยู่ภายในช่องทางด้านหลังจนผมต้องเปลี่ยนท่านั่งเพราะแรงบีบรัดที่มากเกินไป
“อึก …”
แรงสั่นที่เพิ่มมากขึ้นจนผมเผลอดูดส่วนนั้นแรงขึ้น
ยิ่งผมดูดกลืน ขมเม้มมันเท่าไหร่
สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ภายในกายผมก็สั่นแรงมากเท่านั้น
“อือ …อา”
ผมครางในลำคอเบาๆ
เมื่อแรงสั่นที่สั้นแรงขึ้นกลับหยุดลง เหมือนกับการเล่นเกมส์แล้วเครื่องดับ
ภายในร่างกายผมร้อนรุ่มจนแทบจะทนไม่ไหว
จนต้องเร่งทั้งมือทั้งปากไปกับส่วนนั้นด้วยความหวังที่ว่า เขา
จะส่งแรงสั่นนั่นมาช่วยผมอีก
แต่ไม่เลย
คุณจองกุกไม่ทำ แถมยังกดหัวผมให้ดูดมันขึ้นลง
จนกระทั่งร่างกายสูงใหญ่เครียดเกร็ง
ฉีดธารน้ำอุ่นเข้ามาภายในโพรงปากจนผมรีบขยับหนี
แต่ก็ถูกมือใหญ่บังคับให้อ้าปากคาไว้แบบนั้น จนมันไหลลงคอผมไปจนหมด กลิ่นคาวอ่อนๆตีขึ้นมาจนทำให้ผมสำลัก
ก่อนที่ร่างสูงจะฉุดผมให้ลุกขึ้นไปนั่งคร่อมตักเขาบนเก้าอี้ใหญ่ พร้อมกับดันส่วนนั้นเข้าภายในช่องทางอุ่นร้อนของผมทั้งๆที่ยังมีไอ้นั่นคาอยู่!!
“อื้อ!!”
ผมร้องออกมาสุดเสียงอีกครั้งแต่ก็ถูกอีกฝ่ายบดขยี้ริมฝีปากอิ่มแน่น
ช่องทางภายในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมทั้งสองจนเลือดซิบ ผมพยายามดิ้นหนีกับการกระทำอันป่าเถื่อนนี่แต่ก็เหมือนเดิม
“รัดแน่นเหมือนเดิมจริงๆ หึหึ กูไม่แปลกใจเลย
ที่ไอ้เหี้ยนั่นหลงมึงจนหัวปักหัวปำ”
“อ๊ะ…พี่ยุนกิ”
ผมเอ่ยแก้
ยามเค้าเรียกคนรักของผมด้วยถ้อยคำหยาบคาย
ฝ่ามือหนายกสะโพกผมขึ้นและเด้งสวนเจ้าส่วนแข็งขืนเข้ามาชนกับเจ้ามอเตอร์เครื่องน้อยและมันชนเข้ากับจุดกระสันของผม
“เอาอยู่กับกูอย่าเรียกชื่อมัน!!!”
“อ๊ะ …อ๊ะ”
ผมหลุดครางออกมาก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเอง
แรงสวนกระแทกรุนแรงขึ้นจนผมกลัวว่าเก้าอี้จะหัก
จนได้ยินร่างสูงสบถอะไรบางอย่างก่อนจะจัดการเหวี่ยงผมลงไปเกาะกับโตะทำงานกว้าง
พร้อมกับแรงกระชากเจ้ามอเตอร์ตัวน้อยออกจนเกิดเสียงน่าอายและความใหญ่โตที่แทรกเข้ามาอีกครั้งพร้อมแรงกระแทกกระทั้นที่มากกว่าเดิม
“อ๊า อ๊ะ ”
“มึงจำไว้แทฮยอง ความผิดที่มึงทำ
มึงต้องชดใช้ให้กูแบบนี้แหละ ซี๊ด..”
“อ๊ะ …ผม…ไม่ได้ทำ อ๊า”
แรงกระแทกเข้าออกรัวเร็วพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ผมได้ยินจนอยากจะปิดหูหนี
“มึงทำ มึงทำแทฮยอง มึงทำ!!”
คุณจองกุกตะคอกใส่ผมพร้อมกับสวนกายเข้ามาจนสุดความยาวและกระแทกเข้ามาซ้ำๆจนผมแทบจะขาดใจ
“ไม่ อ๊ะ อ๊ะ ”
“และถึงมึงไม่ทำ ผัวมึงก็ทำ!รับผิดชอบความผิดของมึงซะแทฮยอง!”
ผมรู้สึกได้ถึงความเครียดเกร็ยงของตัวเอง
จนต้องเอื้อมมือไปช่วยตัวเองเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมช่วย
ก่อนที่ร่างสูงจะกระแทกกระทั้นเข้า
จนฉีดความอุ่นร้อนเข้ามาภายในและตัวผมเองที่ปลดปล่อยออกมาจนเปรอะเปื้อนไปหมด
คุณจองกุกจัดการหงายตัวผมพร้อมกับยกขึ้นนอนราบไปกับโต๊ะทำงาน
ฝ่ามือใหญ่กวาดเอาของที่อยู่ด้านบนทิ้งลงจนหมด และยกขาผมขึ้นตั้งฉาก
อีกมือเอื้อมไปปลดล๊อกกุญแจมือ ทั้งๆที่ส่วนนั้นยังคาอยู่
“มึงอย่าหวัง
ว่ามึงจะได้กลับไปในสภาพดีเลย แทฮยอง ”
“อ๊ะ …พอ อ๊า”
แรงขับเคลื่อนออกตัวอีกครั้ง
ผมไม่รู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ และผมไม่รู้ ไม่ร้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ
ผมได้แต่หวัง หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
มันเป็นแค่ ฝันร้าย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น